Pse jo, na rrofshin!…
I deshëm apo jo, duhet ti pranojmë ngase nuk kemi nga t’ia mbajmë. Në shtëpi, në punë, në shkollë, në rrugë, në by!… Kurse, kurse, kurse!… Ngado që sillemi, hasim vetëm në kurse, që një ditë do t’ia kalojnë edhe numrit abnormal të automjeteve që qarkullojnë nëpër rrugët, trotuaret dhe oborret e shtëpive tona.
Nëse e shfletojmë shtypin ose dëgjojmë radion, në çdo faqe apo emision bëhet fjalë për kurse: “Në fshatin Dardhë në vlug është kursi për traktorist, ndërsa në fshatin e vjetër, filloi organizimi i kurseve për furrtarë, parukiere dhe ëmbëltor. “Në lagjen e re të qytetit, po mbahet kursi për përgatitjen dhe servimin e çajit, kurse në Shadërvanin e bukur, po mbahen kurset për muratorë, gjelltor, zjarrëfikës, rrobaqepës, sharaxhinjë, samarxhinjë, telallxhinjë, etj, të cilat po financohen dhe drejtohen nga OJQ-të ndërkombëtare dhe të vendit…”
– Duhet të jeni më mirënjohës për ardhjen tonë këtu në vendin tuaj, zotëri gazetar, – më tha gjatë një seminari zoti Chang Lin van Ding Dong nga Himalajet udhëheqës i kursit për gazetar lokal.
– Mirëpo, ne nuk kemi nevojë për gjithë këto kurse. Ne!…
– Mos flisni ashtu, – më ndërpreu z. Dind Dongu. – Edhe unë në fillim, kur i kullosja lopët rrënzë Himalajeve, mendoja sikur ti. Mirëpo, kur mu dha rasti që ta kryej kursin tremujor të gazetarisë që e pati organizuar një OJQ nga OKB-ja në Nepal, e ndryshova mendjen. Ndaj mendoj se këto kurse tona, do t’ju ndihmojnë të shikoni më mirë botën që të ndërtoni vendin tuaj. Ne këtu jemi për të mirën e këtij populli.
– Ndoshta keni të drejtë zotëri Ding Dong, por!…
– Ka të drejtë kolegu im, – më foli Huanita Amadeus de Salca nga Pirinejet, udhëheqëse e kurseve për rrobaqepëse. – Ju duhet ta dini se deri më sot në shumë fshatra malore që kanë edhe nga 20 deri në 30 shtëpi, këndshëm jemi pritur nga banorët vendas, për çka flet edhe numri prej 50 deri në 60 pjesëmarrëseve në këto kurse. Ky është sukses i pamohueshëm, të cilit duhet më shumë rëndësi t’i kushtoni ju gazetarët.
– Mirëpo, zonja Huanita, për kë do të qepin gjithë këto femra, e pyeta disi i merakosur.
– Për kë? Për vete zotëri, sepse moda nuk ka të ndalur.
– Allahu është me ju, zotëri gazetar, – u inkuadrua në bisedë zoti Saed el bin Ali il Hamami, udhëheqës i një njësiti policor, në qytetin tim. – Ju duhet të na dëgjoni, të mësoni nga ne dhe të kini sabër, e pastaj vjen selameti.
– Ashtu është zoti Hamam, – i thash disi i hutuar. – Mirëpo!…
– Ne sot jemi këtu në emër të humanizmit për këtë popull të shumëvuajtur. Nuk ka çmim që do të mund të na ndante nga familjet tona, pos dashurisë që t’ju ndihmojmë të frymoni me botën.
– Për punën që po e bëni këtu zoti Hamam, paguheni bukur mirë dhe atë në dollarë, – gufova disi nga thellësia e shpirtit. – Shumë specialist, mjekë, profesorë, ekonomistë, inxhinier, aktorë etj, shqiptar nga Kosova, po i mahnisin për të mirë univerzitetet, klinikat, agjensitë dhe skenat në mbarë botën, kurse ne këtu në Kosovë, zotëri Hamam, me “ndihmën” e botës, po merremi me ku-ku-kurse? – ?!
– Zonja dhe zotërinj, – ngrita gotën me çaj, me qëllim që disi t’i qetësojë, ngase e kuptova se paksa u elektrizua atmosfera. – T’i cakrrojmë gotat dhe, NA RROFSHIN KU-KU KURSET!…
