Osman GORANCI – Nga albumi Im i humorit
Me që në Parlamentin e Kosovës, assesi nuk po mund të merren vesh, për shkak të kompentecave të cunguara nga ana e UNMIK-ut, si dhe të disa sëmundjeve akute nga e kaluara, parlamentarët tanë, zgjodhën një delegacion prej tre anëtarësh: një shqiptar, një sërb dhe një nga minoritetet e tjera, që të shkojnë deri të ZOTI /xh.sh./. Pse jo. Zoti i plotëfuqishëm që e ka krijuar njeriun dhe botën, ndoshta do t’u jep ndonjë këshillë parlamentarëve tanë që t’i tejkalojnë mosmarrëveshtjet mes veti.
Pasi që, rruga deri te Zoti, ishte e gjatë dhe kushtonte, kurse nga ham-ham buxheti i Kosovës, nuk mund të siguroheshin mjetet e nevojshme për udhëtim, anëtarëve të këtij delegacioni, iu dolën në ndihmë disa kompani vendore që ende nuk ishin rëmbyer nga tallaset e turbullta të AKM-së, /Agjensisë Kosovare të Mirëbesimit/. Kështu, pasi e morrën vizën edhe nga krye-sherrif-admimnistratori i Kosovës, tri parlamentar të Kosovës, tëa zgjedhur nga vota e po-po-popullit, morrën rrugën drejt ZOTIT /xh.sh/…
– O ju njerëz, PAR-LA-LA-MENTAR, pse po e shpenzoni kohën time, kur e gjithë bota është në Kosovë. – U tha Zoti, mu para dyerve të oborrit të parajsës së tij.
– Aman!… Ti je shpresa jonë e fundit. Të lutem na ndihmo se përndryshe na hëngri dreqi. – I thotë anëtari shqiptar i këtij delegacioni.
– Neve po besojm vetëm ty, morre Zot, sepse une dhe populli jem e kena arrll pi qiellit!… Jemi akreba.
– Akreba?! Befasohet Zoti. Kush je ti, cili është populli yt?
– Unë jam Jovan Teneqexhia. Jam anëtar i “Povratakut”, dhe përfaqësoj krejt serbijanat, qi po jetojnë në tokë.
– Hmmm!… Po ti që po heshtë, kush je? – I drejtohet Zoti /xh.sh./ përfaqësuesit të minoriteteve.
– Une jam Haxhi babo. Po kqyri dhe po ngoj. Kah po fryen era, andej elle po shkoj.
– Aha. Zoti /xh.sh./, (Mendoi pak). Ti o njeri i “Povratakut” që gjithëherë po ankoheni se jeni të mbivotuar në Parlamentin e Kosovës. Çka po kërkon nga unë?
2.
– Po du me pyes, një pyetje shumë të shkurta. Zoti jonë, kur e ka me kthy Serbija, Kosmetin n’hartat e veta.
– Eh!? Mendoj, se nuk do të keni ymër as ti ore njeri, e as Sërbia ta përjetoni këtë.
– Kuku lele!… Kuku lele!… – Fillon të qajë Jovan teneqexhia.
– Efendi allah, po lusi nga zemra jeme q’i po plas dhe nga zemrat e gjithë minoriteteve en Kosovë, me na tregojsh, kur ka me thirr bota neve taman qytetara e jo minoritet. – E pyet përfaqësuesi i minoriteteve.
– Hmmm… Duhet kohë, shumë, shumë kohë.
– Aman, aman… Po më duket bre allah, se deri atëhere unë do të bahem rahmetli Haxhi Durmish efendi aga.
– Zot i plotfuqishëm. Me përfaqësuesit e “Povaratakut” dhe të minoritarëve, disi do të merremi vesh, por, në emër të Parlamentit dhe elektoratit tim në Kosovë dhe të gjithë shqiptarëve kudo që janë, dua të di, kur do të bashkohen liderët dhe partitë tona politike me popullin, nën slloganin “Të gjithë për një, një për të gjithë”?
– Auuuu… Fillon të qaj Zoti /zh.sh./
– Hë! Çfarë po dodhë, i madhi Zot!?. – E pyet politikani shqiptar.
– Eh, ore njëri fatkeq, nuk do ta përjetoj as unë atë ditë të “lumtur”!…
