Shkruan: Osman Goranci
Më kujtohen vitet e mëhershme, kur shpesh udhëtoja me autobus dhe fare nuk mërzitesha, sepse sado i gjatë që ishte udhëtimi, e kaloja kohën duke shikuar nga xhamat ose duke i shikuar fotografitë e ndryshme, që gjendeshin prapa çdo ndenjëseje. Atëbotë në modë ishin fotografitë nga bregdeti dhe bjeshkët. Ende i kam të freskëta takimet e mia me: Ohrin, Splitin, Ulqinin, Alpet Julike, bjeshkët e Nemuna, etj.
Mirëpo, tani të rallë janë autobusët në ndenjëset e të cilave mund të hasim në ndonjë fotografi-panoramë të bukur?!
Megjithatë, edhe sot nuk po më duket mërzi të udhëtoj me disa autobus, sepse në të shumtën e rasteve e humbi kohën duke i lexuar shkaravitjet e disa “dijetarëve” tanë, të cilët, dikur shkruanin nëpër muret e nevojtoreve, kurse tani ndjenjësat e autobusëve i kanë shndërruar në tabela shpalljesh, informatash, përshëndetjesh, urimesh, etj, ku në të shumtën e rasteve dominon dashuria!… “Ramadani e dashuron Gjylijen”, “Genci vdes për Teutën”, “Dauti dhe Hasani e duan Hatixhen”, “O moj Selvet fytyrën si hëna, qik më të bukur se ti nuk bënë nëna… Syla”, janë vetëm disa shkaravitje të dashuriçkave që mund t’i hasim në disa ndjenjësa tanë.
Ka raste kur shoku e përshëndet shokun: “Tungjatjeta Adem të dëshiron Ibishi”, “O Hajrzi lapoqi”, “O Idriz qorri të përshëndet Halil maçori”, ose “Çao Kumrije”, “Gimi, Gimi, të përshëndet Timi” etj. Nuk janë të ralla rastet kur disa “shkollarë” e përgëzojnë njeri tjetrin ose kur ua tërheqin “vërejtjen” udhëtarëve: “Urime patikat e reja o Xhimshit”, “I shkefsh qorapat, oj Hanife”, “Ia uroj fejesën e lopës Adile me kaun e bacit Daut”, ose “Kujdes, se konduktori është hajn”, “Shoferi e ka Sidën…”
Pos përshëndetjeve, urimeve, vërejtjeve etj, nëpër ndenjëset e disa autobusëve tanë, mund të hasim edhe paralajmërime të ndryshme: “Hasan, Gjyla dhe Rrusta, po shtrihen n’sanë”, “Dini është hajn i pulave”, “Zenel, Hana po e do Ragipin e bacit Azem”, “Teutë, Sinani do të grabisë”, etj.
Disa shkruajnë edhe për jetën shkollore: “Sot mora njësh nga lënda e biologjisë”, “Do të lëshjoj pe arsimtari Rasim, se ia kam gjetur një intervenim – Hamza”, “Hanifja, ia dha koshin profesorit Demë”, “Hyra mëson me Hasanin se kënd leximi e kanë tavanin”…
Nuk janë të ralla rastet kur grupe shokësh i “skalisin” emrat e tyre në ndenjësat e autobusëve: “Meti, Masari, Istrefi, Ramazani, Demushi”, “Syla, Agimi, Dani, dhe Ganiu”, ose bëjnë fjalë për simpatitë e tyre: “Xufën, Zejnijen, dhe Hysametën e dashurojnë Dini, Dula dhe Dani”, kurse krahas “shkaravitjeve”, nëpër ndenjësa mund të hasim në “gjurmët’ e disa “artistëve figurativë”, të cilët kryesisht merren me aktet lakuriqe. Mirëpo, me të shpeshta me duken zemrat me shigjetë të thyer në mes: “Latifi dhe Vjollca”, “Cufi dhe Myfi”…
Ka raste kur disa i përshëndesin edhe udhëtarët: “O gomar, pse nuk udhëton këmbë”, “I raftë murtaja atij që paguan biletën”, “Shkoni në rs… të gjithë”. Njëherë e diktova shkrimin e një të “mençuri: ”Jau… nënën atyre që shkruajnë nëpër ndenjëse të autobusave”, kurse tjetri i shkruan “Gjitashtu…”
Le të më thotë tani dikush se ka mërzi të udhëtojë me disa autobus tanë, ku gjatë udhëtimit nuk kemi nevojë të shfletojmë shtypin, ose të shikojmë nga xhamat, sepse disa ndenjëse janë enciklopedi me vete!…
