Shkruan: Osman Goranci
Interesant! Disa bashkëqytetarë të mi i kanë disa karakteristika, me të cilat veçohen nga shumë qytetarë të qendrave tjera jo vetëm në Kosovë. Nuk u bëhet shumë vonë edhe pse gjithherë vehtes u japin “saber-selamet”, duke thënë apo duke menduar se ka kohë me bollëk!…
Kështu, një pasdite, duke u munduar që të kontaktoj me telefon me një të njohur, me të cilin duhej të kryej një punë me rëndësi, rastësisht duke i sjellur numrat, m’u lajmërua një zë!
– Hello… Ishte zë i një anglezi.
– Y’m so sorry, – i kërkova ndjesë në gjuhën angleze.
– Okay ser I anderstend you, – ma ktheu i panjohuri. Më bëhej, se diku e kam dëgjuar këtë zë, por!…
– Thank’s ser, – e falenderova butësisht për mirëkuptim dhe desha ta lëshojë receptorin, kur!…
– Kadal, kadal, efendi gazetaxhi. Una po njofi ty.
– Mua!? – Kush vallë mund të jetë ky anglez që flet shqip dhe më njeh. – Ju lutem zotëri, me që më njihni dhe e flisni edhe gjuhën tonë, me kend kam nderin të flas? – E pyeta disi i befasuar.
– Kujna po lypish bre jaran. Kon po sirish en tilifon, qi nuk po njofish mu?
– Obobo!… – e njoha! Ishte zëri i ish fqinjit tim zoti Mithat Papuqexhisë, ish drejtor në një fabrikë, të cilin qysh në fillim të viteve të 90-ta për shkak të mospajtimit me regjimin serb e patën larguar nga puna. – Kërkoj falje zoti Mithat, por, unë i solla numrat e një miku tim.
– A bre gazetaxhi, e kom njoft unë zanin e jotja, qi po ndigjoj en radije. Nuk ta kam haru ty hiq.
– Falemnderit zoti Mithat. Me të vërtetë u befasova kur folët anglisht. Në fillim mendova, se mos vallë jam lidhur rastësisht me Anglinë.
– Jo more efendi. Ti e ki sir numrin e tilifonit jem. – Më tha ish fqinji im. – Unë e kam fillu me mësu guhën e inglizave dhe po foli me pa sa e kom përparu. En fabrikë tashti nuk po ka punë dhe e kanë bo ni “qyli’ drejtor. Po provoj për me hi en punë si shofer në organizacijat e huja.
– Shofer!
– Po, po. Ti po dijsh bre shoki, se e kam patentat e shoferit qe nizet sene. Masnej edhe rrogat i kanë shumë të mira. A po marrish veshin.
– Ju kuptoj zoti Mithat, por!…
– E kena bo krejt shpijen e jona internacionale. Gruji jem Zeqije hanmi, ka hi en punë si pastruese te allamanat, se e ka m’su shumë mirë guhin e tyne. Qika jeme Fidangyli po punon me italianat, kurse djali jem dr. Demiri qe dy vjet, punon me hollandezat. Krejt këta po dijnë me fol guhin e tyne, shumë bukra.
– Mirëpo!…
– Psst, bre shok gazetaxhi, – më ndërpreu zoti Mithat. – Po dij se shka po don me vet ti mu. Kur kena me m’su shipin me folë si duhet.
– Hë?!
– E ka me arll edhe koha e gjuhit shipe. Sapo e kan me bashku partijat e jona edhe po bashkojmë Mitrovicën, e kena me m’su ne shipin germ për germ, a po ma kuptojsh tash mu!…
Dhe, nga kjo përgjigje e fqinjit tim, për pak çaste mbeta pa teskt.
