Shkruan: Osman Goranci
“Ishin kohë shumë të vështira, por, edhe të lavdisë për popullin tonë. Unë i pari e kuptova se ka ardhë koha të gjithë të ngritemi dhe ta luftojmë okupatorin!… Isha organizator i demonstratave dhe të parin më futën në burg, ku më rrahën sikur!… Unë i pari në zonë ia ktheva shkaut tytën e pushkës, sepse nuk më dhimbsej jeta për vatan, bla, bla, bla!…”
Ishte fejtoni që lexova në një gazetë kushtuar patriotit, Lom Lumit, ish shokut tim të fëmijërisë, kurse tani “patriot” dhe funksionar i lartë partiak.
Një vërshim e ftohtë ethesh ma përshkroi tërë trupin, derisa në kokën time, ndjeva një erupcion vullkani që bëhej gati të gufoj. “Zot më ndihmo”, – thashë në vete dhe fillova ti sjell numrat!…
– Alo!… – u dëgjua zëri i Lomit. – Obobo, kend po e dëgjoj, në
telefonin tim. Merreni me mend e dashur, – me siguri iu drejtua sekretareshës së vet, – është gazetari dhe shoku im i fëmijërisë. Si më je me shëndet shoki?
– Mirë jam Lom, mirë, – i thashë disi i hutuar nga e gjithë kjo skenë. – Lexova në gazetë, fejtonin!…
– E dëgjon zonjusha Bukurije, se çfarë jehone kanë bërë te qytetarët memoaret e mia. – Iu drejtua sërish sekretareshës që më dukej se ishte afër tij.
– Lere sekretareshën t’i kryej punët e veta Lom.
– Në rregull shoki, në rregull. Urdhëro!
– Lom, ti je një gënjeshtar i madh. Ti, po shitesh si patriot, si!…
– O la,la shoki. më ndërpreu ai. – Mos vallë ke probleme me kokën, apo!…
– Jo Lom. Por, e di dhe jam i sigurt, se kurrë nuk ke marrë pjesë në asnjë demonstrat. Nuk ke qenë në burg, për patriotizëm, por për shkak se e ke drejtuar automobilin në gjendje të dehur. Pastaj, si mund të thuash se ke luftuar, kur afro 3 muaj kemi qëndruar bashkë në Shqipëri, ku për çdo ditë vrapoje pas ndihmave në ushqim dhe veshëmbathje!
– Si ke guxim të flasësh gjepura zoti gazetar. – Më bëhej se i dridheshin buzët. – Unë ditën kam qenë me ty, por natën shkoja në mal me luftëtarët e mi. U dërgoja veshëmbathje, ushqime dhe armatime.
– Në Dajti?!
– Jo, në malet e Kosovës. Mu atje ku zhvilloheshin betejat vendimtare për vatan, për atdhe. Tek e fundit, kush jeni ju zotëri që t’ju jap llogari një funksionar i lartë partie dhe një patriot i madh si unë?
– Unë e di, zoti Lom Lumi, se!…
– Kurgjë, nuk di ti.
– Si jo, zotëri, unë!…
– Mjaft, mjaft më zoti gazetar. Ju jeni të mjerë, të kufizuar dhe nuk dini gjë. Populli është ai që i di të gjitha. Unë i besoj dhe i përgjigjem vetëm popullit tim, i cili një ditë në duar do ta ketë librin për rrugën time të mundimshme si patriot dhe luftëtar i patrembur për liri, për komb, për vatan!…
– Për hamam!… – I thashë disi i nevrikosur
– Lamtumirë shoki. Tit tit, tit tit…
Po, po. E lëshoi receptorin, ish shoku im i fëmijërisë, i cili me të vërtetë filloi të më dhimbsej.
