Nga Ilir Muharremi
Teatri Kombëtar i Kosovës; “Trenat” me tekst të Haqif Mulliqit e në regji të Zana Duraku. Aktrojnë: Shpëtim Selmani dhe Rabije Rozi Kryeziu.
Një hapësirë e improvizuar si stacion trenash e publiku krijon atë ndjenjën se vërtetë është në stacion trenash. Pret dhe vetëm pret si te Godoja (por Godoja nuk vjen). Edhe personazhet e dramës “Trenat” të Haqif Mulliqit, në regji të Zana Furakut, e personazhet këtu presin trenin, por, as treni i personazheve Veni e Vini (Rabije Kryeziu dhe Shpëtim Selmani), sikundër te Godoja e S. Beket, nuk vjen, e nuk vjen, asnjëherë.
Pritja dhe treni kalojnë në torturë dhe dhunim të grave gjatë luftës së fundit. Nuk e kisha vështirë të kthehesha në vitet 1998-99 përmes imazhit të shfaqjes dhe potencialit të aktorëve.
Ulërima dhe britmat e aktores Kryeziu dëgjohen matanë mureve dhe fuqia e të aktruarit është te zëri sepse zëri është pjesë e shpirtit. Një grua shtatzënë, dhe fare lehtë e bukur interpretohet nga kjo aktore e cila ta jep përshtypjen se femra ende pa u bë nënë e ka atë instiktin e nënës.
Teksti i qëndisur nga Mulliqi ka momente të trishta, por, aty, shohë edhe dashuri, edhe shpresë, edhe ekstazë, edhe gjendje lufte edhe katrahurë. Teksti shkruhet që të aktrohet, e kur aktrohet çdo gjë zmadhohet nëpërmjet gjesteve, brenda trupit, ose nëpërmjet zërit që i përket shpirtit edhe trupit. Më pëlqeu shumë edhe koncepti i regjisores prizrenase, Zana Kryeziu si dhe gjetja e skenografisë dhe mizanskeni i shfaqjes që krijonte një komunikim të shkëlqyer me publikun, shkruan InLajmi.
