Kur jemi të lumtur, të trishtuar ose të zemëruar, ne shpesh veprojmë të shtyrë nga impulsi ose euforia e momentit. Ne themi gjëra që më vonë mund të pendoheshim, ose bëjmë premtime që nuk mund t’i mbajmë. Për këtë arsye, ne nuk duhet të marrim kurrë vendime të nxituara në këto lloj momentesh.
Të paktën një herë në jetën tonë, të gjithë ne kemi qenë viktima të të ashtuquajturave rrëmbime emocionale, ose të atyre momenteve në të cilat nuk mendojmë, por rrëmbehemi nga ndjenjat dhe themi gjëra që, me kalimin e kohës, përfundojmë duke u penduar. Kjo ndodh sepse sistemi limbik i trurit përdor të gjitha burimet e pranishme, duke gjeneruar një reagim të menjëhershëm në korteksin parafrontal – zona e lidhur me reflektimin – gjë që na pengon të vendosim në një mënyrë racionale.
Në momente gëzimi, kur na ndodh diçka që na bën veçanërisht të lumtur, ne shohim njerëz dhe botë me sy të ndryshëm, nga një këndvështrim tjetër. Sidoqoftë, edhe nëse është një gjë pozitive, në ato momente duhet të shmangim bërjen e premtimeve. Lumturia, e dimë, është e përkohshme dhe kur emocioni zvogëlohet, mund të kuptojmë se kemi bërë një gabim.
E njëjta gjë vlen edhe për ndjenjat negative, siç janë zemërimi dhe trishtimi. Kur jemi të zemëruar me dikë, ne përjetojmë një seri ndjenjash dhe emocionesh konfliktuale që mjegullojnë aftësinë tonë për të arsyetuar. Këto ndjenja shkaktojnë ndryshime negative që na bëjnë të lëndojmë personin para nesh me fjalë. Në këto raste gjëja më e mirë për të bërë është të largoheni për pak. Dilni për një shëtitje, bisedoni me një mik, bëni diçka tjetër, derisa të ktheheni të qetësuar.
Edhe trishtimi na bën të shohim jetën pa shpresë, shpesh duke na bërë të marrim vendime të nxituara që do të na japin akoma më shumë keqardhje kur të kalojë momenti i errët dhe ne do të kthehemi për të parë jetën me ngjyra.
Kur e gjejmë veten në këto situata nuk jemi në gjendje të marrim vendime të mençura, sepse nuk jemi plotësisht racionalë. Në jetë duhet një ekuilibër i caktuar, i cili na lejon të ecim me vetëdije. Sekreti qëndron në gjetjen e një pike të ndërmjetme: të dëgjojmë emocionet tona pa lënë pas dore arsyen.
Në situatat e përshkruara më lart, kur emocionet tona arrijnë kulmin e tyre, ne duhet të ndalemi dhe të reflektojmë mbi qëndrimet tona. Vetëm kështu do të shmangim krijimin e plagëve që janë të vështira për t’u shëruar. Fjalët duhet të maten gjithmonë.
