Të duash është të prekësh pafundësinë dhe, në të njëjtën kohë, të zbulosh se krahët nuk e arrijnë kurrë atë, sado larg që të shtrihet. I tillë është paradoksi i madh i dashurisë: ne e përjetojmë atë si të përjetshme, por ajo merr fund. Ajo përfundon, por nuk vdes kurrë. Kur dashurojmë, zbulojmë një logjikë të re, ku gjithçka dhe asgjë flirtojnë vazhdimisht me njëri-tjetrin.
Dashuria është një si një pemë: e përjetshme
Metafora e pemës është shumë e lumtur. Mjafton të shohësh mënyrën se si lind dhe rritet nga një farë e vogël për të kuptuar se fati i gjithçkaje që mbart jetën është të zgjerohet dhe të arrijë qiellin. Pema e pjekur ka lule, fruta dhe jep fara të reja në mënyrë që gjithçka që është të mbillet diku tjetër dhe të fillojë një fillim të ri, një histori të re.
Dashuria funksionon në të njëjtën mënyrë; sapo të mbijë, atëherë nuk e ndalon. Ajo do të vazhdojë të rritet dhe të japë fryte, për të rinovuar ciklin përgjithmonë. Ndërsa zgjerohet, do të kuptoni nëse kjo dashuri është si një pemë lisi, një pemë qershie apo një lloj tjetër. Mos prisni që ajo të mbetet e pandryshueshme: përkundrazi. Çdo ditë diçka do të ndryshojë, por asgjë nuk do të vdesë; do të jetë fara e diçkaje të re.
Kur vërtet dashuron, është përgjithmonë. Prindërit i duan fëmijët e tyre dhe fëmijët prindërit e tyre, edhe nëse nuk janë bashkë, edhe nëse kanë vdekur. Ne i duam miqtë tanë në kohë të mira dhe të këqija. Ne i duam vëllezërit dhe motrat tona dhe anëtarët e familjes sonë, pavarësisht nga të gjitha peripecitë që mund të lindin. Ne duam, edhe kur urrejmë; e kundërta e dashurisë nuk është urrejtja, por indiferenca.
Kur e duam shokun/shoqëruesin tonë, ne shkruajmë një histori pa fund. Pavarësisht gjithçkaje, pavarësisht ndarjeve, divorceve apo braktisjeve, ata që kanë qenë përgjithmonë në zemrat tona do ta kenë vendin e tyre përgjithmonë. Secila prej këtyre marrëdhënieve shkruan të paktën një rresht të një historie që është e pakthyeshme: historia që të çon në shtigjet më të thella të asaj që jemi dhe asaj që nuk jemi më.
