Kini kujdes me njerëzit që janë lënduar, ata dinë shumë mirë si të mbijetojnë. Ata kanë lëkurë të nxirë nga një mijë beteja dhe zemrat e tyre të mbrojtura pas armaturës së ndryshkur, por rezistente . Ata nuk tolerojnë më gënjeshtrat ose egoizmin, dinë si ta mbrojnë veten nga fjalët lënduese dhe mbrojnë veten edhe në situatat më të vështira.
Këto udhëkryqe të njohura të jetës mund të shkaktohen nga faktorë të ndryshëm. Mund të flasim për ngjarje traumatike, megjithatë, nëse ka një dimension që përhapet si një virus i pamëshirshëm sot, ai është dhimbja emocionale. Jeta dhemb, dhe e bën këtë në shumë mënyra. Në fakt, ndonjëherë nuk ke nevojë të pësosh një ndikim shkatërrues, të vetëm një herë, për të përjetuar fillimin e një plage të thellë, një plage që askush nuk e sheh.
Ekziston një libër shumë ilustrues mbi këtë temë me titull “Mikroagresionet në Jetën e Përditshme”, i cili na tregon saktësisht për ato agresione të vogla që mund të marrim çdo ditë përmes gjuhës dhe trajtimit, të cilat, pa qenë goditje të drejtpërdrejta në trupin tonë, përbëjnë një erozion shkatërrues jetësor dhe emocional.
Jeta dhemb dhe i shtrin kthetrat e saj agresive në shumë mënyra të ndryshme dhe përmes mekanizmave të shumtë. Aq shumë njerëz ecin nëpër rrugë me plagët e tyre të hapura, të paaftë për t’i njohur ato, por që vuajnë pasojat e tyre nga pafuqia, humori i keq, hidhërimi dhe lodhja ekstreme.
Megjithatë, ata që kanë qenë në gjendje t’i identifikojnë, t’i shërojnë dhe të mësojnë prej tyre, tani janë bërë nga një material tjetër. Në lidhjen e zemrave të tyre ata kanë një përbërës pothuajse magjik: qëndrueshmërinë.
Rezistenca na bën të veçantë: na shndërron në heronj
Ngjarjet traumatike, qofshin të shkaktuara nga një aksident, humbje, abuzim apo shkatërrimi i një marrëdhënieje romantike, kanë fuqinë të na transformojnë. Ky ndryshim mund të arrihet në dy mënyra: nga njëra anë, duke vënë veton ndaj aftësisë sonë për të vazhduar të shijojmë jetën, ose nga ana tjetër, duke e rishpikur veten për të qenë shumë më të fortë pas asaj që ndodhi, duke i dhënë kështu vetes shanse të dyta të mrekullueshme.
Është një paradoks i çuditshëm. Dhimbja emocionale është si të shikosh ditë pas dite një Gorgonë , atë qenie mitologjike me gjarpërinj në kokë, të aftë të na shndërrojë në gur. Megjithatë, nëse jemi të pajisur me një mburojë, do ta shohim përbindëshin përmes reflektimit të tij në mënyrë që ta mposhtim, ta shkatërrojmë.
Na duhen mjete, mbrojtje të përshtatshme psikologjike, për të nxitur një transformim që do të na bëjë heronj të betejave tona.
Heronjtë dhe kimia e trurit
Tani, një gjë që psikologët dhe neurobiologët e dinë është se jo të gjithë janë në gjendje ta ndërmarrin atë hap. Jo të gjithë arrijnë ta aktivizojnë atë mekanizëm mbijetese të instaluar në trurin tonë, që është rezistenca. Hans Selye , një biokimist kanadez nga fillimi i shekullit të 20-të, demonstroi se rezistenca është, mbi të gjitha, një përshtatje ndaj një situate stresuese . Sistemi ynë nervor simpatik duhet të “kalibrohet”, për të rifituar qetësinë dhe ekuilibrin. Për ta bërë këtë, ai urdhëron hormone të caktuara që të jenë përgjegjëse për rivendosjen e homeostazës.
Nëse frika na mposht, ne bllokohemi . U shndërruam në gur. Faktorë të tillë si trashëgimia jonë gjenetike shpesh na bëjnë më shumë ose më pak të prirur për të qenë elastikë. Nga ana tjetër, të kesh pasur një fëmijëri traumatike ka gjithashtu një ndikim të caktuar në kiminë e trurit tonë.
Stresi toksik prish zhvillimin normal të trurit të një fëmije , duke rritur ndjeshmërinë e tyre emocionale si të rritur. Megjithatë, lajmi i mirë është se, ndonëse rezistenca ka themele neurologjike që na përcaktojnë, mekanizmat e saj mund të trajnohen. Meqenëse heronjtë nuk lindin, heronjtë e vërtetë dalin në kohë të vështira.
Ajo plagë të ka mësuar të mbijetosh
Fjala “traumë” fjalë për fjalë do të thotë “plagë “. Ekziston një dëmtim që nuk mund të shihet, por ndikimi i të cilit arrin çdo aspekt të ekzistencës sonë. Richard Tedeschi, një psikolog në Universitetin e Karolinës së Veriut dhe një ekspert i njohur në këtë temë, shpjegon se kur një person lëndohet nga brenda, gjëja e parë që humbet është besimi në botë.
I gjithë sistemi i tyre i besimit shembet dhe besimi i tyre në të ardhmen zhduket plotësisht. Nuk ka të tashme, e aq më pak të nesërme. Puna e “rindërtimit” është e mundimshme dhe komplekse; nuk është si të presësh që një kockë e thyer të shërohet; në fakt, është pothuajse si të të thyhet shpirti dhe ta mbledhësh copë-copë për ta ribashkuar.
Nga ana tjetër, Dr. Richard Tedeschi thekson një gabim shumë specifik që shoqëria në përgjithësi tenton ta bëjë. Kur një person pëson abuzim në fëmijëri, kur një burrë duhet të përballet me humbjen e partneres së tij pas një aksidenti me makinë, ose kur një grua e abuzuar më në fund e lë abuzuesin e saj, është e zakonshme që shumë prej nesh së pari të ndiejnë keqardhje për të.
Për më tepër, ka nga ata që, pa e thënë me zë të lartë, mendojnë: “Nuk mund ta kalosh këtë, ata duhet të jenë të thyer nga brenda, jeta e tyre mbaron aty”, transmeton Revista Psikologjia.
Duke menduar se kjo është një gabim. Nuk duhet ta nënvlerësojmë kurrë dikë që është lënduar . Neuroplasticiteti i trurit është i pafund; Truri riprogramohet vetë , dhe rezistenca na rishpik, na bën më të fortë dhe na ofron mburoja të reja jo vetëm për t’u përballur me çdo Gorgon. Ne e gjejmë vetë rrugën tonë për të gjetur lumturi të re.
