E qara është një akt pafundësisht kompleks, dhe është gjithashtu pafundësisht lëvizës. Në fakt, shkenca ende na ofron një përgjigje jo të plotë kur përpiqet të shpjegojë pse ndodh e qara. Tek njerëzit, është një reagim i lidhur me gjendje të forta emocionale, qoftë lumturi apo mjerim. Në disa kafshë, të cilat gjithashtu lënë lot nga sytë e tyre, vlejnë të njëjtat motivime.
E qara është në thelb mënyra e parë që ne duhet të shfaqim veten para botës. Është baza e komunikimit tonë gjatë muajve të parë të jetës. Një mënyrë që ne të themi “Unë jam këtu” dhe “Kam nevojë për të tjerët”. Ajo i paraprin gjuhës dhe, njëkohësisht, e kapërcen atë.
Çdo qenie njerëzore e shëndetshme e di se si është të qash. Ndonjëherë për shkak të një vuajtjeje për të cilën nuk ke më fjalë. Herë të tjera sepse e qeshura kalon kufirin që e kthen në lot. Ndonjëherë nga eksitimi i thjeshtë. Dhe gjithashtu ndonjëherë, ne qajmë kur përjetojmë emocione të përplasura, pa e ditur pse.
E qara është një simbol që ju jeni prekur dhe për këtë arsye refuzohet, veçanërisht në mjedise ku emocionet janë të zhvlerësuara si dhe ato që janë shumë autoritare. Ajo është e lidhur me feminitetin dhe, kështu, mund të jetë një objekt përbuzjeje. Por edhe më maçoku nga të gjithë luftëtarët e nisi jetën duke qarë. Dhe nëse dikush nuk e lejon veten të qajë gjatë gjithë jetës së tij, kjo është për shkak të një akti shtypjeje. Jo sepse nuk e ndiejnë nevojën, si gjithë të tjerët.
Titulli parafrazon një poezi të Ruben Dario: “Rri, thesar hyjnor, ti tashmë po largohesh për të mos u kthyer më! Kur dua të qaj, nuk e bëj. Dhe ndonjëherë e bëj pa asnjë arsye…” Kështu ndihemi në ato momente të jetës në të cilat kemi nevojë për forcë për të ecur përpara, por një lot na thotë të ndalemi për një moment.
Ju e bëni këtë sepse nuk po investoni kohën e nevojshme për të lejuar që vuajtjet që mbani brenda të dalin në sipërfaqe në mënyrë të shëndetshme. Ne po flasim për një vuajtje që gjendet nën të gjitha detyrat që shkruani në axhendën tuaj. Një që manifestohet në secilën prej tyre. Sepse nuk ka një kohë të caktuar në mënyrë specifike që ajo të luajë rolin kryesor dhe, për rrjedhojë, të jetë në gjendje të shërohet.
Gjithashtu, në momentet e transformimeve të mëdha të brendshme, lotët mund të derdhen në çdo moment. Çdo ndryshim i madh nënkupton lamtumirë një epoke tjetër, momente që nuk do të kthehen më. Edhe nëse këto momente ishin të mbushura me kohë të këqija, ato ishin të një rëndësie të madhe në jetën tuaj. Në momentet e ndryshimit, ne bëhemi shumë të ndjeshëm ndaj gjithçkaje dhe priremi të qajmë pa e motivuar vërtet diçka.
E qara është gjithmonë një veprim i shëndetshëm. Para së gjithash, sepse e kthen presionin në presion në botën tuaj të brendshme. Është mirë, sepse çliron një forcë të brendshme. Kur qani, ju lejoni që kjo forcë të thahet, e cila prodhon një ndjesi çlirimi dhe lehtësimi. E qara zakonisht shoqërohet me një shkarkim emocional dhe, në këtë kuptim, lind një ndjesi mirëqenieje.
Lotët emocionalë kanë një përbërje të ndryshme nga të ashtuquajturit “lot bazal”. Këto të fundit janë ato që prodhohen kur syri duhet të lubrifikohet vetë. Ose gjithashtu, kur është i irrituar (për shembull, kur jeni duke prerë qepët). Shkencëtarët zbuluan se lotët emocionalë kanë më shumë proteina dhe më shumë hormone të lidhura me stresin. Kjo është arsyeja pse ideja se të qarët është një akt çlirues është një deklaratë me baza shkencore.
E qara është gjithashtu një gjuhë, një formë komunikimi. Shfaqet kur fjalët thjesht nuk janë të mjaftueshme për të përcaktuar një emocion. Ashtu si kur arrini diçka, dhe është një faktor përcaktues në jetën tuaj. Ose, kur jeni dëshmitar i diçkaje që lëviz çdo fije të qenies suaj. Kjo është arsyeja pse ata thonë se të qarët është shumë komplekse, pasi shoqërohet me emocione shumë të thella. Dhe, megjithatë, nuk ka asnjë teori që e shpjegon atë në tërësinë e saj, shkruan RevistaPsikologji.
Ata që mburren se nuk qajnë vuajnë nga diçka që mund të përkufizohet si analfabetizëm emocional. Psikanalisti Jean Allouch flet për një periudhë kohore të quajtur “pikëllim i thatë”. Ai postulon se në ditët e sotme njerëzit nuk duan të qajnë, edhe kur kanë motive të dukshme dhe të denja për ta bërë këtë. Ai gjithashtu sugjeron se ky kufizim mund të jetë baza e shumë formave të depresionit. E qara nuk është shenjë dobësie, por spontaniteti. Kjo është arsyeja pse mund të thuash pa frikë: le të fillojë e qara!
