Presidentja e Kosovës, Vjosa Osmani në seancën e Këshillit të Sigurimit në OKB ka thënë se më shumë se 1.600 persona nga Kosova janë ende të zhdukur me forcë në varrezat masive në Serbi. Ani pse, siç tha ajo në Këshill të Sigurimit, është arritur marrëveshje në Bruksel për hapjen e arkivave, presidenti serb po vazhdon ta refuzojë atë.
Ajo ka përmendur edhe Fahrije Hotin, e mbijetuara e Krushës e cila po e shoqëron presidenten Osmani në OKB, e për të cilën tha se ajo nuk u dorëzuar kurrë, dhe se pikëllimin e ktheu në veprim.
Osmani tha se ajo që Millosheviqi dhe ministri i tij i propagandës, Aleksandar Vuçiq donin ishte një popull i trembur dhe i thyer, por ajo që gjetën, presidentja tha se ishte një popull i palëkundur.
Osmani tha se Kosova do t’i jetë përgjithmonë mirënjohëse anëtarve të Kombeve të Bashkuara, që zgjodhën të jenë në anën e viktimës së një regjimi gjenocidal.
“Historia jonë nuk ka mbaruar dhe shumë nga potenciali ynë ende nuk është përmbushur por e ardhmja jonë është e ndritshme dhe kam besim se një ditë do t’ju bashkohemi në këtë tryezë, pjesë e familjes së kombeve që sot përbëjnë Kombet e Bashkuara”, tha mes tjerash Osmani në Këshill të Sigurimit të OKB-së, shkruan Reporteri.net
Pjesë nga fjalimi i presidentes:
Jam e përulur që sot më bashkohet edhe Fahrije Hoti. Në Krushë, ku Fahrije jeton edhe sot e kësaj dite, pothuajse të gjithë burrat u vranë pa mëshirë, disa ende mbetën të zhdukur me forcë, përfshirë burrin e Fahrijes. Në përgjithësi, më shumë se 1.600 persona nga e gjithë Kosova janë ende të zhdukur me forcë në varrezat masive në Serbi. Pavarësisht se ka rënë dakord për hapjen e arkivave përmes një marrëveshjeje të arritur në Bruksel, Vuçiq vazhdimisht refuzon ta zbatojë atë. Zhdukja me forcë e qytetarëve tanë, shumë prej të cilëve ishin fëmijë, përfaqëson një nga krimet më monstruoze të regjimit gjenocidal të Millosheviqit. Ne kërkojmë edhe një herë kthimin e tyre dhe vazhdojmë të punojmë me vendosmëri për të ndjekur drejtësinë.
Ky kërkim nuk ka të bëjë thjesht me gjetjen e përgjigjeve; ka të bëjë me afirmimin e përkushtimit tonë ndaj dinjitetit njerëzor, për të siguruar që mizori të tilla të mos përsëriten kurrë.
Pavarësisht se u përball me humbje të paimagjinueshme, Fahrije nuk u dorëzua kurrë. Ajo e shndërroi pikëllimin e saj në veprim, ndërsa dhimbjen e ktheu në vendosmëri të palëkundur.
Sot, Fahrije drejton Kooperativa Krusha, një biznes që jo vetëm ringjalli ekonominë e fshatit të saj, por u bë një central elektrik për produktet e saj të njohura në të gjithë Evropën dhe Shtetet e Bashkuara gjithashtu. Më e rëndësishmja, ajo u bë simbol i shpresës dhe fuqizimit për gratë, në Krushën e saj, në Kosovë dhe në mbarë botën gjithashtu.
Ajo që Millosheviçi dhe ministri i tij i propagandës Vuçiq donin ishte një popull i trembur dhe i thyer, ajo që ata fituan është një popull që është elastik, i dhembshur dhe i palëkundur në ambicien e tyre për ta bërë ‘Kurrë më’ realitet dhe jo thjesht një slogan, duke vënë në qendër të vëmendjes kërkimin për drejtësi.
Ajo që ata morën është një popull që nuk kërkon kurrë hakmarrje, por kurrë nuk do të heqë dorë nga drejtësia.
25 vjet më parë, kombet në mbarë botën duhej të bënin një zgjedhje midis një regjimi gjenocidal nga njëra anë dhe viktimës së atij regjimi nga ana tjetër. Populli i Kosovës do të mbetet përgjithmonë mirënjohës që zgjodhët njerëzimin në vend të represionit. Ju zgjodhët anën e duhur të historisë, jo më pak sepse donit të siguroheni që të mos bëhet shumë vonë. Në të njëjtën mënyrë si u bë shumë vonë në Srebrenicë. Mbi 8.000 burra dhe djem, të vrarë pa mëshirë me qëllimin e vetëm për t’i shfarosur. Gjenocid në zemër të Evropës.
Ne mund të mos jemi ende anëtare të Kombeve të Bashkuara, por ne mbështesim me gjithë zemër Rezolutën për gjenocidin e Srebrenicës. Mbrojtja e së vërtetës, luftimi i revizionizmit historik dhe refuzimi i mohimit të gjenocidit është e vetmja rrugë drejt paqes dhe pajtimit afatgjatë. Përderisa botës iu deshën fatkeqësisht 29 vjet për të rënë dakord për një ditë përkujtimore të gjenocidit të Srebrenicës dhe shumë nga nënat e Srebrenicës nuk kanë jetuar për t’ju parë ndërsa ju votoni më 2 maj, është shpresa e grave që qëndrojnë me mua sot dhe shpresa të popullit të Kosovës që kaloi tmerret e regjimit të Millosheviqit që do ta përjetojmë ditën kur të gjithë do të pranoni të luftoni për drejtësi për të gjitha viktimat në Kosovë.
Ju siguroj të gjithëve se në Republikën e lirë, të pavarur, sovrane dhe demokratike të Kosovës dhe në popullin e saj do të gjeni gjithmonë një partner dhe një aleat që nuk e merr për të mirëqenë lirinë dhe paqen e saj. Historia jonë nuk ka mbaruar dhe shumë nga potenciali ynë ende nuk është përmbushur por e ardhmja jonë është e ndritshme dhe kam besim se një ditë do t’ju bashkohemi në këtë tryezë, pjesë e familjes së kombeve që sot përbëjnë Kombet e Bashkuara . Ndërsa ne bëjmë hapa të mëdhenj përpara, asnjë përpjekje e vetme e Serbisë për të mohuar krimet e luftës ose për të rishikuar historinë nuk do të jetë kurrë e suksesshme për sa kohë që ne kemi ende një zë.
