Para 35 viteve, minatorët e Trepçës kishin filluar grevën e urisë për të mbrojtur Kosovën nga regjimi fashist i Sllobodan Millosheviç-it, duke shënuar kështu fillimin e zhbërjes së Republikës Socialiste Federative të Jugosllavisë.
Pas propozimeve për revokimin e autonomisë së Kosovës (1974) nga regjimi i Millosheviç-it, shpërthyen një seri protestash, duke përfshirë një grevë urie tetë-ditore të 1.000 minatorëve kosovarë në minierat e plumbit dhe zinkut të Trepçës më 20 shkurt 1989.
Kultura e punës së minatorëve ka qenë esenciale përbrenda ideologjisë së socializmit jugosllav. Meqenëse miniera përfaqësonte një dimension të rëndësishëm për ekonominë e vendit, kur minatorët u përcaktuan për grevë urie, jeta ekonomike gati se u mbyll në tërësi.
Megjithëse reformat kushtetuese të RSFJ-së (1974) u lejuan krahinave autonome më shumë kontroll vendor dhe propozime, ky 10 vjeçar po ashtu çoi drejt thellimit të çarjeve shoqërore, politike e ideologjike.
Greva e urisë ishte një moment vendimtar që frymëzoi rezistencën politike, ndezi trazira etnike dhe caktoi rrugën drejt konfliktit të armatosur midis forcave të Millosheviç-it dhe Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës në vitet 1990.
Më 24 maj të vitit 1993 pas minatorëve të Trepçës gazetarë dhe punonjës të tjerë të shtëpisë botuese “Rilindja” hynë në grevë urie, e cila do të zgjaste deri më 3 qershor të atij viti, me kërkesën e vetme: “Për fjalën e lirë, kundër dhunës”.
Fillimisht në grevë kishte hyrë Adem Demaçi, që në atë kohë ndodhej në krye të “Zërit të Rinisë” dhe përkundër përpjekjeve të regjimit fashist të Millosheviç-it për t’i shtypur ata që i dhanë gjuhë një kohe të nemitur e plot ankth, rezistenca sa bëhej më e fuqishme.
