Jeni të vetëdijshëm se këta njerëz janë altoparlantët më të mirë që mund të dëshironit nëse dëshironi që informacioni të përhapet shpejt. Zakonisht nuk kanë qëllime të këqija. Problemi është se ata kanë tendencën e bezdisshme për të menduar pasi flasin.
Ndoshta mund të kujtojmë kohët me njerëz të tillë kur donim vetëm të hapej toka dhe të na gëlltiste dhe kur kemi menduar “për hir mos e thuaj, mos e thuaj!. Në ato momente mund të jeni përpjekur t’i jepni një shtytje ose një goditje delikate nën tryezë, por rezultati zakonisht vendoset dhe nuk mund të ndryshohet.
Mes këtyre njerëzve që nuk mund të ndalojnë së foluri, ne mund të dallojmë ata me të cilët mund të durojmë me pak durim, dhe madje ndonjëherë kënaquni, nga ata që janë totalisht të padurueshëm. Kërcimtarët e padurueshëm zakonisht karakterizohen nga projeksioni i tyre i një egoizmi negativ. Këtë e zbulon kritika dhe pesimizmi që mbizotëron në të folurin e tyre, pesimizmi si për të ardhmen e tij ashtu edhe të të tjerëve. Ata janë profetët e përsosur të dënimit.
Si janë ata që nuk mund të ndalojnë së foluri?
Ata mund të jenë aq të cekët dhe të apasionuar pas lëndëve të një rëndësie kaq të vogël saqë shpejtësia e fjalëve të tyre shkakton më shumë lodhje sesa ushtrimet intensive. Nga ana pozitive, me praktikë mund të mësoheni ngadalë me personin që flet gjatë gjithë kohës. Ashtu si zhurma e një disko: në fillim ju duket shumë e zhurmshme, pastaj filloni të mësoheni me të dhe kur dilni e kuptoni intensitetin e plotë të tingullit që keni duruar: veshët tuaj gumëzhin, me shumë mundësi ju falënderoj që keni dalë nga zhurma.
Ka shumë tipare që i karakterizojnë. Një nga më të spikaturit është se ata nuk dinë të dëgjojnë. Kur mbarojnë së foluri, fillojnë të mendojnë për gjënë tjetër që do të thonë, dhe e thonë atë pavarësisht se çfarë keni planifikuar të thoni. Ata po shkojnë në një rrugë të caktuar dhe ja ku kanë ndërmend të shkojnë, sado të përpiqeni t’i hidhni nga rruga. Përveç kësaj, ata kanë frikë të harrojnë atë që sapo kanë menduar, ose të humbasin fillin e asaj që po thoshin, dhe kështu, nëse vazhdoni pak më gjatë se sa ata dëshirojnë, atëherë ata nuk do të kenë asnjë shqetësim për prerjen ti largohesh.
Nga ana tjetër, kjo rrjedhë gjuhësore shpesh funksionon edhe si një mekanizëm mbrojtës. Personi nuk dëshiron që biseda të shkojë drejt çështjeve për të cilat ai nuk do të preferonte të fliste, shkruan Revista Psikologjia.
Sido që të jetë rasti, personi që flet shumë është aq i lidhur me veten e tij ose për të folur për veten ose për të larguar vëmendjen diku tjetër saqë zakonisht nuk ka shumë aftësi për të dëgjuar njerëzit e tjerë . Për këtë arsye, zakonisht është e vështirë për ta të jenë empatikë ose të krijojnë marrëdhënie të thella me të tjerët. Është paradoksale sepse ata thjesht nuk e kuptojnë pse është kaq e vështirë për ta të lidhen me të tjerët kur imazhi që ata kanë për veten e tyre është ai i dikujt të shoqërueshëm.
