Koha në Ushtrinë e Kosovës, sfidat, humbjen, ëndërrat e mbetura në gjysmë këtë të shtunë i sjellë ekskluzivisht për Gazetën InLajmi ish-ushtari i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, Ridvan Tahiri-Riki si dhe dëshira e aktivitetit vullnetar që ai tash e sa kohë po e kryen.
InLajmi: Keni qenë ushtarë në Ushtrinë Nacional Çlirimtare të Kosovës, mund të na përshkruani një rast më të trishtuar gjatë luftës, por edhe një nga momentet më të lumtura që keni përjetuar në atë kohë?
Ridvan Tahiri: Me shumë do të kisha dëshirë që në kohën e studimeve ta kisha edhe një kitarë në dorë, por lufta na u imponua. Prandaj, unë në vend të librave e kitarës mora pushkën në dorë dhe u rreshtova krah ushtarëve të tjerë të UÇK-së me dëshirë e vullnet për mbrojtjen dhe lirinë e atdheut
Momente trishtuese kemi atëherë kur kemi humbur shokët e luftës. Nuk është e lehtë që ke kaluar natë e ditë të tëra me ta. Jam ndier mjaft i emocionuar dhe i lumtur në momentin kur kemi marrë lajmin se ushtria e armikut po dorëzohet.
InLajmi: Si ushtarë i UÇK-së, si e keni imagjinuar Kosovën pasi të përfundoj lufta, a shihni se është arritur diçka nga pritjet tuaja përveç Pavarësisë?
Ridvan Tahiri: Kosovën e kam imagjinuar ndryshe, por nuk jemi ne ushtarët ata qe vendosim për të ardhmen e Kosovës. Por mbi të gjitha tani shëtisim të lirë flasim lirshëm, shkollohemi lirshëm pa frikë, falë gjaku të derdhur për këtë vend.
InLajmi: Si ushtarë mission kishit lirinë e vendit, tash pas luftës keni filluar një mision humanitar me vetë iniciativë angazhoheni në misione të ndryshme edhe në atë të kërkim- shpëtimit kur vendi goditet nga ndonjë fatkeqësi natyrore, në gjetjen e personave që shpallen të humbur apo edhe misione të tjera, prej nga buron kjo dëshirë për të ndihmuar të tjerët?
Ridvan Tahiri: Me i shërbyer vendit në çfarëdo forme, qoftë humanizëm apo në forma të tjera që janë në shërbim të popullit them se ia vlen gjithmonë. Ideja me formuar Grupin e Vullnetarëve ka ardhur pas shumë ngjarjeve që filluan të ndodhin në Kosovë. Grupin e kemi krijuar me njerëz adekuat të fushave të ndryshme dhe me vetëfinancim, mbi të gjitha kam arritur ta mbajë grupin aktiv siç thotë një fjalë popullore “duke u harrnuar nga pak”. Humanizim duhet ta kesh në shpirt para se të besh një punë humane.
InLajmi: Sa kohë keni që i keni vënë detyrë vetes misionin për të ndihmuar të tjerët?
Ridvan Tahiri: Këtë mision e kam filluar qysh nga viti 2019, të them të drejtën nuk është edhe aq lehtë kur nuk ke mbështetje financiare nga askush, por kur e ke qëllimin e mirë atëherë edhe sfida më e rëndë të duket më e lehtë. E vërteta është se çdo mission vullnetar çfarëdo natyre çoftë ka shpenzime ka mund dhe sakrificë, por mbi të gjitha nëse misioni ka sukses atëherë e shef se sfida edhe sakrifica ia ka vlejtur. Pra pasi ta kesh ndihmuar dikë që ishte në vështirësi vjen emocioni, ndjesia se ia ke dalë mbanë ta ndihmosh dikë që kishte nevojë, atëherë i harron të gjitha sfidat që i ke kaluar në atë mision.
InLajmi: Keni mision humanitar dhe atë me kapacitete vetanake financiare e logjistike, si ia dilni mbanë, cilat janë sfidat më të mëdha që ballafaqoheni për të realizuar misionin tuaj të kërkim-shpëtimit?
Ridvan Tahiri: Misioni humanitar nuk është i lehtë, sidomos kur kur i ke të gjitha mbi shpinën tënde qoftë sfida që të pret në natyrë, mobilizimi e logjistika. Sfidat më e madhe që nap pret neve gjatë misionit është nëse do të mund t’ia dalim deri në fund, pastaj emocionet që na kaplojnë duke menduar se në çfarë gjendje do ta gjejmë të zhdukurin, të gjallë apo të vdekur. Pra këto janë sfidat dhe ndjesia që përjetojmë si grup në çdo mission kërkim-shpëtimi. Por mos të harrojmë se çdo mision siç e thash më herët është logjistika, pajisjet që na e mundësojnë apo e pamundësojnë një mision me sukses.
InLajmi: Humaniteti është një vullnet që jo të gjithë e kanë qëllim, kur ju arrini të realizoni me sukses një mission kërkim–shpëtimi si ndiheni?
Ridvan Tahiri: Të marresh me një mision me vullnet dhe ia del të përfundosh me sukses është gjëja më e mire që e përjeton njënjeri, është një gëzim i paimagjinueshëm.
InLajmi: A ju shpërblehet ky humanitet i juaji çoftë edhe me respekt ndaj jush nga ata që ju njohin?
Ridvan Tahiri: Nuk e bëjmë këtë punë për shpërblim, e bëjmë thjeshtë se e ndjejmë në shpirt dëshirën për të ndihmuar të tjerët dhe e ndjejmë se mundemi me ndihmuar. Marrim respekt nga shumë njerëz në vend, por edhe jashtë vendit. Njëkohësisht ka edhe të tillë qytetarë që na ofendojnë me komente, por edhe për ta lutemi të i falë Zoti.
InLajmi: Me mundësitë dhe potencialin tuaj merreni ekskluzivisht me kërkimin e personave që zhduken, sa është e vështirë dhe a kanë këto misione kosto financiare?
Ridvan Tahiri: Një mision kërkimi malor-fushor, në qiell të hapur normal që ka kosto sepse nuk dihet sa zgjatë kërkimi dhe sa duhet të qëndrojmë në mal. Ata djem e vajza duhet të kenë logjistikë, ushqim por edhe pajisje për t’iu përshtatë natyrës, këto gjëra normal dikush i ka e dikush jo, sepse nuk janë pa kosto financiare edhe pajisjet.
InLajmi: A keni kërkuar mbështetje financiare nga shteti apo kushdo tjetër për këtë mission?
Ridvan Tahiri: Kurrë në jetën time nuk kam kërkuar nga askush financa apo ndihmë. Kam menduar që një ditë do të na ofrojnë vetë apo të na kontaktojnë për ndonjë ndihmë pork jo nuk ka ndodhur deri më tani. Arjanita Osmanaj /InLajmi/
