Për të edukuar një fëmijë duhet së pari të edukosh veten dhe kjo thuhet në të gjitha pedagogjitë e botës.
Kur fëmija nuk ndihet i aftë
Shumë herë, për fat të keq, shohim skena përbuzjeje nga i rrituri ndaj fëmijës. Edhe në supermarket më ndodh që të ndeshem me nëna apo baballarë që i thonë fëmijës një vjeç e gjysmë:
“A ka mundësi që të mos rrish ulur? Mos i prekni të gjitha gjërat, ju i hidhni ato. A nuk e kuptoni që nuk mund të prekni gjithçka? Kini kujdes të thyeni diçka. Ju nuk mund ta merrni atë, nuk do të jeni në gjendje ta mbani atë “. Këto fjalë duken vetëm qortime në sytë e shumicës së atyre që, të rritur në një moshë kur vëmendja ndaj psikikës së fëmijës ishte zero, nuk e kuptojnë se si ato në të vërtetë minojnë vetëvlerësimin e fëmijës. Ata e bëjnë atë të mendojë se është i paaftë, një qenie inferiore, jo e denjë për besim. I rrituri nuk e ka kuptuar fëmijën dhe adoleshentin dhe për këtë arsye është në luftë të vazhdueshme me të: ilaçi nuk është që i rrituri të mësojë diçka intelektualisht ose të integrojë një kulturë të metë. Jo: pika e fillimit është e ndryshme. Është e nevojshme që i rrituri të gjejë në vetvete gabimin ende të panjohur që e pengon atë të shohë fëmijën. Shumë shpesh ne dështojmë të sillemi ndaj fëmijëve tanë ashtu siç do të donim sepse identifikohemi me ta, duke rijetuar dhimbjen dhe vuajtjet e tyre kur ishim fëmijë: klithma e tyre që nuk mund ta durojmë apo zemërimi i tyre që nuk mund ta durojmë është në të vërtetë. e jona… Pra, ne reagojmë duke u sjellë ashtu siç janë sjellë prindërit ndaj nesh (sepse është ajo që kemi përvetësuar dhe mësuar në mënyrë të pandërgjegjshme) ose duke bërë pikërisht të kundërtën, me çmimin e rënies në ekzagjerimin e kundërt. Nëse një fëmijë nuk ndihet i vlerësuar, i vlerësuar, i dëgjuar, nëse ai vazhdimisht kritikohet dhe qortohet (vetëm hyn në telashe; nuk je i mirë për asgjë), ai mund të marrë rrugë të ndryshme: ose dekurajohet dhe ndërpret dialogun. askush nuk më beson gjithsesi, askush nuk më kupton) dhe strehohet në imagjinatën e tij ose akoma më keq ai zbret në botën e varësive (alkooli, droga, etj.); ose rebelohet dhe largohet nga shtëpia ose, përkundrazi, bëhet i vështirë. punëtori t’i dëshmojë vetes dhe të tjerëve se është i denjë për t’u vlerësuar, se ka të drejtë të ekzistojë. Në çdo rast, do të sjellë me vete një bagazh që do të jetë e vështirë të heqësh qafe: dyshimin për aftësitë e dikujt (do Mund ta bëj vetëm?) Që paralizon veprimin, i bën vendimet problematike, me një fjalë shkatërron jetën ” Elena Balsamo, “Liria është dashuri”.
Fëmija jo vetëm që duhet të prekë gjërat dhe të punojë me to, por të ndjekë vazhdimësinë e akteve:
kjo ka një rëndësi shumë të madhe në ndërtimin e brendshëm të personalitetit. Kur i rrituri ngrihet në mëngjes, ai e di se duhet të bëjë këtë dhe atë dhe e bën atë si gjënë më të thjeshtë në jetë. Vazhdimi i akteve është pothuajse automatik dhe nuk ndihet më. Fëmija, nga ana tjetër, duhet të ndërtojë këtë themel.
Por ai kurrë nuk mund të hartojë një plan veprimi që duhet ndjekur; nëse është duke luajtur, vjen i rrituri që mendon se është koha për të shëtitur, e vesh dhe e heq: ose ndërsa fëmija është duke bërë një punë të vogël, vjen një shoqe e nënës dhe nëna shkon të marrë fëmijë, duke e hequr atë nga puna e tij për t’ia treguar të sapoardhurit, shkruan Revista Psikologjia.
Kjo qenie e fuqishme ndërhyn gjithmonë në mjedisin e fëmijës, duke e disponuar jetën e tij pa u konsultuar kurrë me të, pa e marrë në konsideratë, duke demonstruar se veprimet e fëmijës nuk kanë vlerë; ndërsa në prani të fëmijës të rriturit kur i drejtohet një të rrituri tjetër, qoftë edhe shërbëtori, nuk e ndërpret pa i thënë: “bëj kënaqësinë”; që është: “nëse mundesh”. Prandaj fëmija ndjen se është inferior.
