Me siguri keni qenë në gjendje të prisni që dikush i afërt dhe i dashur për ju të pranojë gabimin e tij dhe të kërkojë falje. Dhe ju prisni dhe prisni. Dhe ky person jo vetëm që nuk ju kërkon falje, por ju hedh fajin dhe pret që ju të kërkoni falje. Çfarë ndodh? Pse disa njerëz nuk i pranojnë gabimet e tyre dhe nuk kërkojnë falje? Ata mendojnë se identiteti i tyre personal është i kërcënuar.
Shumica e njerëzve, kur bëjnë një gabim, e pranojnë që veprimi i tyre, veprimi që ata bënë ishte i gabuar dhe lënduan ose shqetësuan dikë, kështu që ata kërkojnë falje për atë që bënë. Me fjalë të tjera, ata e pranojnë se kanë bërë një gabim, por nuk e barazojnë veten, tërë ekzistencën e tyre me këtë gabim.
Përkundrazi, njerëzit që nuk i pranojnë gabimet e tyre dhe nuk kërkojnë falje mendojnë se nëse i pranojnë, është sikur identifikohen me gabimin e tyre. Mendimi i tyre psikologjik është i thjeshtëzuar. Me fjalë të tjera, ata konsiderojnë se “nëse kam bërë diçka të keqe do të thotë që unë jam një person i keq”, ose “nëse kam folur dikur vrazhdë, unë jam një person i vrazhdë”.
Dhe për shkak se ata nuk duan ta shohin veten në një mënyrë negative, ata nuk e pranojnë gabimin e tyre dhe kështu ata mendojnë se ruajnë ndjenjën e “Unë jam një person i mirë”. Por ne njerëzit nuk jemi fajet tona!
Ne mund të bëjmë gabime, por nuk jemi një me ta! Kjo është arsyeja pse ekziston një “falje” dhe një pranim që kemi bërë diçka të gabuar, për të pranuar para vetes dhe të tjerëve se veprimi ynë nuk ishte i duhur, jo i gjithë uni ynë.
Ne kërkojmë falje kur veçojmë karakterin tonë, cilësinë tonë, veten tonë dhe nuk i barazojmë të gjitha këto me një gabim që mund të kemi bërë. Por njerëzit që nuk i pranojnë gabimet e tyre dhe nuk kërkojnë falje e konsiderojnë këtë një kërcënim për identitetin e tyre personal dhe vetëbesimin.
Faji dhe turpi
Kur kërkojmë falje zakonisht e bëjmë sepse ndihemi fajtorë për diçka që kemi bërë, për një akt, një veprim, disa fjalë që thamë. Njerëzit që nuk i pranojnë gabimet e tyre dhe nuk kërkojnë falje nuk ndihen fajtorë, por turpërohen.
Por turpi është një emocion i thellë dhe i mprehtë, i cili arrin rrënjën e vetvetes dhe e bën personin që ndihet i turpëruar të ndihet keq me veten e tij. Ai që ndihet i turpëruar nga vetja nuk do të kërkojë falje, sepse kështu shembet psikologjikisht. Ai që ndihet fajtor për veprimet e tij do të kërkojë falje dhe do të përpiqet ta kompensojë atë sepse ndihet mirë me veten e tij.
Apologjia zgjidh dallimet tona
Arsyeja që ne kërkojmë falje është të zgjidhim mosmarrëveshjet dhe mosmarrëveshjet tona me dikë dhe të kthejmë paqen në marrëdhëniet tona.
Njerëzit të cilët nuk i pranojnë gabimet e tyre dhe nuk kërkojnë falje besojnë se nëse ata kërkojnë falje do të dalin në sipërfaqe edhe më shumë probleme dhe mosmarrëveshje, kështu që ata bëjnë sikur asgjë nuk po ndodh, nuk ka asnjë çështje dhe ata e kapërcejnë problemin që krijuan pa e pranuar atë. Por ky qëndrim i strucit nuk i shërben aspak e për asgjë.
Jo vetëm që nuk zgjidh ndonjë problem, përkundrazi i intensifikon ato.
Kush është përgjegjës?
Njerëzit të cilët nuk i pranojnë gabimet e tyre dhe nuk kërkojnë falje mendojnë se nëse e bëjnë këtë do të jetë sikur të pranosh se janë 100% të gabuar dhe përgjegjës për problemin dhe se personi tjetër do të ketë 100% të drejtë.
Por në realitet nuk është kështu!
Në një marrëdhënie të dy anëtarët kontribuojnë në një farë mënyre në krijimin e një problemi. Në një marrëdhënie të dy kanë një pjesë të përgjegjësisë, pak a shumë. Dhe përgjegjësia e parë që një person ka në një marrëdhënie është të pranojë se ai bën gabime, të cilat janë njerëzore dhe të pashmangshme. Sigurisht, askush nuk është i pagabueshëm.
Por nëse dikush fillon me këtë besim dhe nuk kërkon falje, gjithçka që bën është të dëmtojë partnerin e tij dhe të krijojë një çarje komunikimi që do të jetë e vështirë të tejkalohet më vonë.
Menaxhimi emocional
Njerëzit të cilët nuk i pranojnë gabimet e tyre dhe nuk kërkojnë falje e bëjnë këtë sepse kështu përpiqen të menaxhojnë emocionet e tyre të forta. Për ata është më e lehtë që të ndihen të zemëruar, të irrituar dhe të pakëndshëm, por ata kanë frikë të ekspozohen emocionalisht dhe të ndjehen të prekshëm dhe emocionalisht të afërt. Kështu që ata fshihen pas zemërimit të tyre dhe nuk i pranojnë gabimet e tyre.
Ndjenjë false e epërsisë
Njerëzit që nuk i pranojnë gabimet e tyre dhe nuk kërkojnë falje shpesh vuajnë nga një kompleks epërsie: ata mendojnë se janë më të mirë, superiorë, më të rëndësishëm se të tjerët dhe për këtë arsye nuk kanë nevojë të kërkojnë falje.
Nën këtë sjellje arrogante, sidoqoftë, qëndron një ndjenjë e thellë inferioriteti, një ndjenjë se ata nuk i’a vlen dhe se, në fund të fundit, ata janë inferiorë. Njerëzit me vetëvlerësim të ulët ido të bëjnë gjithçka që të mos e pranojnë gabimin e tyre, ta hedhin atë te tjetri dhe të mos kërkojnë falje. Në këtë mënyrë, megjithatë, ata marrin saktësisht atë që nuk duan të ndodhë: ata vërdallisin veten dhe shkatërrojnë marrëdhëniet e tyre.
Njerëzit që na ndikojnë negativisht janë vampirë emocionalë.
