Tërmetet maten në përputhje me rrethanat me një sizmometër, i njohur zakonisht si një sizmograf. Madhësia e një tërmeti raportohet në mënyrë konvencionale duke përdorur shkallën Richter ose një shkallë të lidhur me momentin (me madhësinë 3 ose tërmetet më të ulët janë të vështira për tu vërejtur dhe magnituda 7 duke shkaktuar dëme serioze në zona të mëdha).
Në sipërfaqen e Tokës, tërmetet mund të shkaktohen nga një lëkundje ose zhvendosje e tokës. Ndonjëherë, ata shkaktojnë cuname, e cila mund të çojë në humbjen e jetës dhe shkatërrimin e pasurisë. Një tërmet shkaktohet nga pllaka tektonike duke u mbërthyer dhe duke vendosur një tendosje në tokë.
Tërmetet mund të ndodhin natyrshëm ose si rezultat i aktiviteteve njerëzore. Tërmetet më të vogla mund të shkaktohen nga aktiviteti vullkanik, rrëshqitjet e tokës, shpërthimet e minave dhe eksperimentet bërthamore.
Në kuptimin e tij më gjenerik, fjala tërmet përdoret për të përshkruar çdo ngjarje sizmike qoftë një fenomen natyror apo një ngjarje e shkaktuar nga njerëzit që gjeneron valë sizmike. Shumica e tërmeteve që ndodhin natyrisht kanë të bëjnë me natyrën tektonike të Tokës. Tërmetet e tilla quhen tërmete tektonike.
Litosfera e Tokës është një pllakë në lëvizje të ngadaltë por të vazhdueshme të shkaktuar nga lëshimi në hapësirën e nxehtësisë të mantelit dhe bërthamës së Tokës. Kufijtë e pllakave bllokohen ndërsa pllakat lëvizin përtej njëra-tjetrës, duke krijuar stres fërkimi. Kur stresi i fërkimit tejkalon një vlerë kritike, të quajtur forcë lokale, ndodh një dështim i papritur.
Kufiri i pllakave tektonike përgjatë së cilës ndodh dështimi quhet rrafshi i defektit. Kur dështimi rezulton në një zhvendosje të dhunshme të kores së Tokës, energjia e tendosjes elastike lëshohet dhe rrezatohen valët sizmike, duke shkaktuar kështu një tërmet.
Ky proces i tendosjes, stresit dhe dështimit është përmendur si teoria elastike-rebound. Vlerësohet se vetëm 10 % ose më pak e energjisë totale të një tërmeti rrezatohet si energji sizmike. Shumica e energjisë së tërmetit përdoret për të fuqizuar rritjen e frakturës së tërmetit dhe shndërrohet në nxehtësi, ose lëshohet në fërkime.
Shumica e tërmeteve tektonikë kanë origjinën në thellësi që nuk kalojnë dhjetëra kilometra. Në zonat e nëndheshme, kur kores oqeanike më të vjetër dhe më të ftohtë zbresin poshtë një pjate tjetër tektonike, tërmetet me fokus të thellë mund të ndodhin në thellësi shumë më të mëdha (deri në 700 kilometra).
Këto janë tërmete që ndodhin në një thellësi në të cilën litosfera e nënshkruar nuk duhet të jetë më e brishtë, për shkak të temperaturës së lartë dhe presionit. Një mekanizëm i mundshëm për gjenerimin e tërmeteve me fokus të thellë është faji i shkaktuar nga olivina që kalon një kalim fazor në një strukturë spinel, shkruan Lajmi.net.
Tërmetet gjithashtu mund të ndodhin në rajone vullkanike dhe janë shkaktuar atje si nga gabimet tektonike ashtu edhe nga lëvizja e magmës në vullkanet. Tërmetet e tilla mund të jenë një paralajmërim i hershëm i shpërthimeve vullkanike.
