“Çfarë do të ndodhë nesër?” dhe “Çfarë do të bëhet me mua?” janë dy nga pyetjet më të zakonshme që zvarriten me forcë në mendjet dhe mendimet tona, kur përpiqemi të projektojmë veten në të ardhmen. Mbi të gjitha, edhe programimi më i përpiktë nuk mund të bëjë asgjë kundër së panjohurës.
Sikur “ajo” të ishte një përbindësh për të luftuar ose një pengesë e madhe për të kapërcyer: e panjohura na frikëson sepse ajo ndjenjë e të mos diturit se çfarë do të ndodhë, për të mirë ose për të keq, na paralizon. Për shkak se frika është një nga ndjenjat më të lashta dhe fillestare që i përkasin qenies njerëzore, edhe kuptimi i saj dhe përballja me të, sigurisht që nuk është e lehtë.
Ne e jetojmë jetën tonë të përditshme në programimin e detyrueshëm të ditëve që jetojmë, kështu që kur e kuptojmë se nuk mund t’i mbajmë gjërat nën kontroll dhe nuk kemi fuqitë magjike për të parashikuar të ardhmen, ne zhytemi në një humnerë të frikës dhe anktheve që shkatërrojnë shpirtin tonë, të cilat na pengojnë të ecim përpara.
Por e vërteta është se në paparashikueshmërinë e ditëve në vijim, ekziston vetëm një siguri, se e panjohura ekziston. Duke u nisur nga kjo vetëdije, ne mund të ndryshojmë dhe të vendosim fatin e jetës sonë, të mos ndiejmë më frikë dhe të jetojmë të tashmen, duke shijuar gjërat e vogla, ato që na bëjnë të lumtur, këtu dhe tani.
Dhe nuk ka justifikime, nuk ka kufizime moshe apo gjinore, e vetmja pengesë e madhe në të gjithë këtë jemi vetëm ne!
Ekziston edhe një alternativë e caktuar, por definitivisht nuk duhet të merret në konsideratë, shkruan bota.al. Është zgjedhja e qëndrimit të bllokuar në siklet dhe në kufijtë që burojnë nga frika, duke mbetur kështu të kufizuar në ato zona rehatie që na duket se na mbrojnë nga gjithçka dhe nga të gjithë, por që shënojnë për ne fundin e trishtuar të fatkeqësisë.
Le të përballemi me këtë të panjohur, të shikojmë frikën në fytyrë për të vazhduar me kokën lart përgjatë asaj rruge me një destinacion të pasigurt. Nuk ka kohë të pendohemi për gjërat, ne duhet t’i jetojmë ato,Transmeton Klan Kosova
Në këtë betejë të vogël personale, të përbërë nga frikra dhe pasiguri për nesër, le të kujtojmë se kurrë nuk jemi vetëm sepse kjo ndjenjë na bashkon dhe po fillon nga kjo vetëdije që duke marrë njëri-tjetrin për dore mund ta përballojmë të nesërmen së bashku.
