Shkruan Prof. Dr. Haqif Mulliqi
Monodramë e realizuar në maj të vitit 2009, me njërin prej emrave më të mëdhenj dhe më të veçantë të artit teatror shqiptar, mikun tim të përjetshëm, Hadi Shehu. Inskenim e kësaj monodrame, padyshim, e konsideroj punën më të vështirë që e kam bërë në teatër, në këto dyzet vjet sa merrem me këtë profesion, (pasion) që edhe shënon njërin prej elementëve më esencial në jetën time. Aktor e kisha një yll të madh të teatrit, Hadiun Shehun. E kisha edhe tekstin tim, me të cilin ai u lidh fortë që me leximin e parë.
Pse ky shqetësim?
Problemi qëndronte në faktin se, Hadiu po kthehej në skenë pas 6 vjetëve të qëndrimit jashtë saj për shkaqe shëndetësore, ndërsa për kthimin e tij “detyrën” mbi vete e kisha marrë unë. Në një mënyrë apo tjetrën, kthimi i aktorit tek shpirti i tij, në botën e tij, pa pandehur fare, po që varej prej dikujt tjetër – pra, në rastin konkret, prej meje.
Ah, ç’barrë e rëndë!… Ky shqetësim nuk do të ishte edhe aq i madh, sikur Hadiu pos disa problemeve serioze me shëndet, kishte telashe me sy dhe. Thuaja se nuk shihte aq sa për të lexuar. Sa serioze ishte kjo, e mora vesh që në provën e parë. Normal, unë me të isha takuar shpesh këtyre ditëve, por për çudi, nuk kisha vënë re asgjë nga kjo. Por, edhe ta vëreja këtë gjë, sigurisht se nuk do të “dezertoja” e të hiqja dorë, do të vazhdoja punën me mikun tim aq të dashur.
Atyre ditëve dhe javëve sa punuam, herë në Prishtinë e herë në Gjakovë, Hadiu tekstin e ka mësuar në një mënyrë të pazakonshme; duke ia lexuar herë djali I tij Betimi, e herë unë. Më parë, për mua kjo do të ishte diç e pabesueshme. E pamundur!… Edhe kur e shtruam shfaqjen në skenë, për asnjë çast nuk kam menduar më për shikimin e Hadiut!… Shfaqjen e zhvilloja maksimalisht: shumë mizansken, lëvizje nëpër gjithë skenën dhe shumë punktime dritash duke e përfshirë këtu, edhe video-projektorin.
Hap pas hapi, shfaqja nisi ta merrte formën e vetë të duhur.
Nga frika se Hadiut mund t’i “ikte” teksti apo edhe ta harronte ndonjë pjesë, pasi që na kishte ndodhur disa herë gjatë provave, vendosa që një herë a dy, të futem edhe unë në skenë, në rolin e “ndërgjegjes” së kryepersonazhit, ashtu që, nëse do paraqitej nevoja, kur do të futesha aty, publiku të mendonte se edhe atë pjesë e kishim të ushtruar. Por, ishte një moment në shfaqje, kur Hadiu duhej të ulej në një karrige që luhatej dhe, gati në çdo provë, ai e ka goditur atë në cep të saj, ngase nuk e shihte dot. Nuk kam lënë gjë pa bërë që ta shquaja atë pjesë të “mallëkuar”, karrigeje: duke e ngjyrosur, madje edhe me ngjyra florescente, por nuk ndihmonte.
Në muajin maj 2009, në sallën Univerzale të Pallatit të Kulturës “Asim Vokshi” në Gjakovë, në Premierë erdhën rreth 1000 shikues. Besoj se, asnjëherë Teatri i Gjakovës, që sot e mban emrin e Hadiut, nuk ka qenë i mbushur me më shumë njerëz sa asaj nate. Shfaqja zgjaste rreth një orë. Hadiu e kishte princip që, ndonjë gjysmë ore para se të dilte në skenë, të ulej në garderobë, dhe të meditonte. Edhe pse, shumë herë, kemi punuar bashkë, ishte hera e parë që e shoqëroja në atë “procesion” të veçantë. Pas pak, aty na u bashkëngjit edhe vëllai I tij Jahja Shehu. Heshtëm gjatë. Unë, sigurisht se nuk meditoja. Isha së tepërmi i shqetësuar për diç të tillë. Dhe, kur erdhi koha e shfaqjes, që të tre, u ngritëm dhe u nisëm korridoreve të Teatrit. Ishte e frikshme sa shpejt arritëm te skena. Publiku i kishte zënë vendet. Heshtje e plotë.
– Hadi, a po fitojmë sonte, – i thash.
– Të lumtë goja”, – ma ktheu.
U morëm ngryk si vëllezërit që e bëjnë këtë gjë. Ai doli në skenë, mu në atë pikën prej nga e fillonim shfaqjen. U ktheva dhe e mora ngryk edhe Jahjanë. As ai e as unë nuk e kuptuam se përse e bëra këtë gjë.
Para se të fillonte shfaqja, një dramë e vërtetë ndodhte mbrapa skenës. Muradie Muriqi, Ahmet Bakia, Betim Shehu, Vegim Shehu dhe unë, të gjithë ishim me tekste në duar. Kudo që do të mund të ngecte me tekst Hadiu, dikush prej nesh do të kishte mundësi ta ndihmonte. Ndërsa, Hakiu po e xhironte shfaqjen nga prapaskena, ngase nga paraskena këtë e bënte RTK-ja.
Hadiu po shkëlqente asaj nate.
Sikur që ndodhin mrekullitë në teatër, madje më të mëdha dhe më të pabesueshme se kudo tjetër në jetë, Hadi Shehu, mbase i motivuar shpirtërisht, detyrën e kreu në mënyrën më perfekte Për habinë time, madje, as nuk u ngatërrua me karrigën e mallkuar, që ma e kishte hëngër shpirtin atyre javëve, gjë të cilën, Hadiu e kishte bërë çdo natë, tekstualisht: çdo natë e çdo ditë të provava për ato dy muaj.
Kur më erdhi radha mua, u futa nja dy herë në skenë, por vetëm, sa për t’u mbuluar nga hija e shkëlqimit të aktorit të madh.
Kur u mbyllën dritat e që shënonin fundin e dramës, mbrapa perdeve e kam “kapur” veten duke kërcyer lartë, e duke bërtitur me sa zë kisha:
“Fituam, fituam”… Pastaj u përmenda dhe belbëzova në vete: “Hej ç’po ndodh kështu me mua? Sonte Hadi Shehu fitoi bashkë me artin”.
Dhe, derisa ai përkulej para publikut që duartrokiste pa u ndalë, prapa skenës u bëmë bashkë, mereshim ngryk dhe qanim. Hadiu po bënte me dorë nga ne duke kërkuar që të dilja edhe unë, përkrah tij, që ta përshëndesim publikun në sallë. S’domend se shkova te Hadiu. E putha në ballë dhe u tërhoqa me vrap tek kuintat e skenës.
Ishte nata e Hadi Shehut
“Kjo Ishte nata e Hadi Shehut! Ishte nata e Artit shqiptar” – mendova në vete, kur shumë njerëz u ngjitën në skenë që ta uronin Hadiun.
Ishin të lumtur për kthimin e artistit të madh në skenën ku ai ishte sovrani. Mbreti. Shumica syresh nuk e kuptuan fare se Hadiu i shihte vetëm si silueta rreth tij e ndonjërin e dallonte nga zëri.
Si ndodhi kjo që një artist, të thuash i verbër e bëri një shfaqje të tillë aq të angazhuar? “A u rishfaqen sytë e Homerit plak”, mendova.
Çehovi thotë: në dramë shtrohen pyetje ndërsa përgjigjet i japin të tjerët.
E R. Hravud thotë diku se teatri është magji e shpirtit të artistit.
Po qe kështu, atëherë, kjo u dëshmua asaj nate maji të vitit 2009, në Gjakovë, kur në skenë “rilindi” aktori dhe sivëllai im, Hadi Shehu, e që në vendin ku qenë e qeshë Talia na e solli magjinë e vërtetë të trupit dhe e shpirtit të aktorit gjigant. Të papërsëritshme,
