Nanës
Ah nanë, emën i madh i botës teme
E veç me kujtu se një ditë pa ty kam me met
Lotët nanë po ma bajnë qull fytyrën
S’po muj me i nal edhe pse e di se me ne je hala në jetë
Bekuem jam nga Zoti që çdo ditë më zgjon zani yt
E me dashni më jep uratën për punë e mbarësi
Sytë e tu ma përcjellin makinën deri në fund të rrugës së shpisë
As të ftoftit as vapa, s’ta ndërrojnë dot këtë shprehi
Nanë, kam frikë se një ditë kur të kthehem nga puna nuk kam me të gjet gjallë
E bashkë me ty ka më vdek një pjesë e zemres teme
Ka me u shue një derë e motiveve të mija Kanë mem mungu dashnia jote nga çiltērisa e asaj zemre
Zor pom vjen me shkru per ty moj nanë A me lyp pak falje a me menue që kurrë s’ke me vdek
Çdo mortje që pe nij po ma dridh zemren e shpirtin
A thua edhe sa, Zoti, ka vendos me neve me të lan
Je plak nanë, por nuk ta dëgjova asnjë gjamë tanen
Nuk do me na e pa n’fytyra mërzinë për ty
Aq të fort e ke dashninë sa n’vete i man dhimbjet
Por ikja jote në heshtje, nanë, ma fort ka mem thy
Ah nana jeme, zana jeme Sa herë m’kupton hiç pa e folë asnjë fjalë
E sa herë dhimbjet e mija i ndjen bashkë me mu
Po si nuk diti ajo gojë mjaltë njëherë mem idhnu
Lotët kanë fillu me ma shkurtu edhe vargun, nanë
Po m’i robnojnë durt e ma shumë s’po lanë me shkru
Sikur edhe kta s’dojnë mem lanë mu thellu n’mendime t’penes
E unë lutem që Perëndia vend në parajsë për ty të kete ru.
Autor: Mentor Mani
