Këto ditë, rastësisht në korridorin e spitalit të qytetit, e takova Jonoz tadën, mikun tim të vjetër. Ishte dobësuar shumë. I molisur, me një dyzinë letrash në dorë dhe me sy të enjtur, dukej si një fantazmë, që trishton në takim të parë. Nuk më vërejti fare, derisa nuk i dola përpara dhe e ndala.
– Ç’të ka gjetur kështu, o Jonoz tada?!
– Taksirati!
– Çfarë? Nuk po të kuptoj, Jonoz tada.
– Aiii, bre shoki gazetaxhi, hiç mos ma pyet. Ma ka kap nji taksiratë shumë i mall…
Fliste me vështirësi. Nuk i besoja syve të mi që një njeri si ai të bjerë në një gjendje të tillë. Pasi që u ulëm në një karrigë, Jonoz tada filloi të më rrëfehet…
– E kam kon shnosh e mirë. Por, vetëm nji herë që kam flejt në karrigë, ma kan bo’ sallatë trupin tem. Ti e din, bre shok, se Jalldyze hanëmi qe disa vjet po ankohet nga shpina. Në kohët e fundit, i ka llimt shumë, kështu që efendi doktori ka thonë me dal në rentgen…
– Çfarë të keqe ka këtu?
– Tash po kallxoj bre shoki jem. Ki me hap synin si rrota e biçikletave!…
Më pastaj, Jonoz tada më tregoi se një ditë vetëm kishte shkuar në spital, t’i marrë rezultatet e gruas së vet. Por, duke pritur një kohë të gjatë në korridorin e spitalit, e kishte marrë gjumi në një karrigë dhe kur ishte zgjuar, e kishte parë veten në sallën e operaconit. Në të vërtetë, një mjek, duke kaluar afër tij, e kishte vërejtur të shtrirë në karrigë dhe me disa letra në dorë dhe duke dyshuar se është tepër i sëmurë, së bashku me disa mjekë të tjerë, me të shpejt e kishin dërguar në sallën e operacionit. Bazuar në rezultatet e Jalldyze hanëmit, që i mbante në dorë Jonoz tada dhe duke menduar se këto rezultate janë të tija, menjëherë e operuan me motivacion, se ka gurë në veshkë, me ç’rast asgjë nuk kishin gjetë në të dy veshkët.
2.
Pas një jave, e kishin operuar edhe një herë, duke dyshuar s’e mos vallë ka gurë në ithëse, por edhe aty nuk kishin gjetur gjë. Jonoz tadën, i cili kishte humbur krejtësisht nga mendët, tri herë e kishin operuar pa sukses, dhe pastaj e kishin lëshuar në shtëpi.
– S’di çka të them jonoz tada. Po më vjen shumë keq dhe qofshin të shkuara këto peripeci, – mundohesha disi t’a ngushëllojë.
– Ashtu e kom mendu elle unë bre shoki. Kur ma kanë lëshu me shku n’shtëpi, kam mendu se kam shpëtu. Mirëpo, ka dalë edhe ma keq. Tash gjithë familja, shokët dhe komshijat, po ma kqyrin me sy të keq. Shka s’po folin.
– Si ashtu, Jonoz tada?!
– Tash po mendojnë se mos pahiri e kam qato smujen e keqe qi pi thojnë SIDA. Gjithë natën nuk po flej, kurse gjithë ditën po vrapoj nëpër spital mbas efendi doktorave me ma dhanë vërtetim se nuk e kam SIDEN, por, badihava!
– Më duket se kjo është punë e lehtë, – iu përgjigja si me hamendje.
– Jo,jo. Ty po duket lehtë, por efendi doktorat po thojnë se tri herë e kan gabu dhe se tash nuk po dojnë me gabu edhe ni herë.
Derisa mundohesha të vij në vete, Jonoz tada u ngrit dhe iu afrua një mjeku, me shpresë se ndoshta do t’i dalë në ndihmë. Por, edhe ky tentim i tij ishte i pa sukses.
