Thënie nga Stendali
Henri Beyle, i njohur me pseudonimin Stendhal i lindur më 23 janar 1783 në Grenoble dhe vdiq 23 mars 1842 në Paris, është një shkrimtar francez, realiste dhe romantike, i njohur veçanërisht për romanet e tija E Kuqja dhe e Zeza si dhe Manastiri i Parmës.
Stendhal donte t’i kushtoj jetën e tij në ëndërr, e “ndjekje të lumturisë”, artet dhe dashuri; pavarësisht veten e tij, ai kishte një jetë plot peripeci. Pas vdekjes së një nëne të dashur gjithashtu, ai vuan nga një fëmijëri mbytëse në Grenoble me një baba ai e përçmon dhe një gjyshi qe ai adhuron . Ai gjen strehim në literaturën paraprak për të shpëtuar nga Grenoble në 1799 për të studiuar në Paris. Në fakt, ai zbuloi një profesion, dhe të braktisur studimet e tij: ai do të jetë i rapsod komik, ai ëndërron për të shkruar komeditë. Kushërinjtë e tij Daru e detyrojnë të hyjë në Departamentin e Luftës. Kështu ai u dërgua në Milano maj 1800. Ai zbuloi, i habitur, në të njëjtën kohë së luftës, Itali, opera, dashuri dhe lumturi. Ajo do të vazhdojë të kthehet në Itali në detyrat e tij administrative. Temperamentin trembur dhe romantike, me hipokrizi e shoqërisë së kohës së tij, ai shpiku për veten e tij një “Metode Praktike e Lumturisë”.
Sonte në ditëlindjen e tij po i sjellim disa nga thëniet e njohura:
“Dashuria është një lule e mrekullueshme, të cilën duhet të guxosh ta këpusësh në zgripin e një humnere.”
“Atdheu ynë i vërtetë është vendi në të cilin numri i njerëzve që na ngjajnë është më i madh se në çdo vend tjetër.”
“Bariu mundohet gjithmonë t’i bindë delet se interesat e tij dhe interesat e tyre janë e njëjta gjë.”
“Bukuria nuk është gjë tjetër veçse një premtim lumturie.”
“Të gjitha religjionet mbështeten te frika e shumicës dhe te zgjuarsia e pakicës” shkruan Kult Plus.
“Një grua me karakter bujar është në gjendje ta sakrifikojë jetën një mijë herë për burrin që dashuron, por nga ana tjetër s’e ka për gjë të prishet me të për çështje krenarie.”
